Een review van “To the bone”, een nieuwe Netflix film.
Na de spraakmakende documentaire “Emma wil leven” die enkele maanden geleden de gemoederen bezig hield, kan je op Netflix nu “To the bone” kijken. Een film over een 20 jarige vrouw die kampt met Anorexia Nervosa. Is deze film belust op sensatie, vol met schokkende beelden over graatmagere meiden, of een mooi document om te leren, waarschuwen en voor te lichten? Ik vertel je mijn mening.
To the bone is sinds 14 juli te zien op Netflix. Deze film over anorexia nervosa, is geschreven en geproduceerd door Marti Noxon die zelf bekend is met een anorexia verleden. Neem daarbij nog hoofdrolspeelster Lily Collins (dochter van Phil Collins) die óók anorexia nervosa heeft gehad en de film is al controversieel voordat hij ooit gezien is. Lily Collins speelt de 20-jarige Ellen die sinds een aantal jaren kampt met de ernstige eetstoornis. De film haakt in op het moment dat Ellen terug thuis komt na een klinische opname en zij op het punt staat een verdere behandeling te zoeken. Zo komen ze terecht bij de onconventionele arts William Beckham (Keanu Reeves) die toestemt Ellen op te zullen nemen. De film volgt vervolgens de behandeling van Ellen en haar groepsgenoten die met verschillende eetstoornissen te kampen hebben.
Schokkende beelden?
Om het maar meteen te hebben over het sensatiegehalte van de film en het aantal schokkende beelden; mijn inziens valt dat erg mee…gelukkig! Natuurlijk zie je magere vrouwen, maar dit wordt echt getoond als onderdeel van het verhaal. Naar mijn idee niet om te choqueren. Mijn medekijker was bang voor “onsmakelijke beelden” maar deze komen er echt niet in voor. Wat dat betreft vond ik eerder genoemde documentaire schokkender om naar te kijken dan “to the bone”. Als therapeut die op een eetstoornissen afdeling werkt, vond ik het echt een feest der herkenning. De fixatie op het eten, de smoesjes, de bewegingsdrang en de gezamenlijke eetmomenten. Ook de verschillende type eetstoorniscliënten die je veelal ook echt ziet, werden allemaal goed vertegenwoordigd: het kinderlijke meisje dat bang is voor volwassenheid, de danser met een blessure en het kind met een (op zijn zachtst gezegd) rumoerige gezinssituatie. Ook vond ik het een leuke twist dat er in de kliniek zowel anorexia cliënten zaten, als cliënten met boulimia nervosa en binge eating disorder. Alhoewel ik niet weet of dit in real life zo’n succes zou zijn (zeker de laatste groep zou zich erg onprettig voelen gok ik), vind ik het wel goed dat er ook aandacht aan die eetstoornissen besteed wordt.
Promoten van anorexia nervosa
Wat veel mensen zich afvragen is of er meisjes/ vrouwen getriggerd kunnen worden door het zien van een film als “to the bone”. Ik ben geneigd om te denken dat dit inderdaad zo zou kunnen zijn. MAARRR een film kan nooit anorexia veroorzaken. Er zijn altijd verschillende factoren die met elkaar samenwerken om zo’n ernstige aandoening te ontwikkelen. Denk daarbij aan persoonlijkheidsstructuur, voorbeelden vanuit het gezin van herkomst en (traumatische) ervaringen die iemand in het verleden heeft meegemaakt. Een film kan dus de eetproblematiek triggeren / in gang zetten (net als de continue stroom aan gefotoshopte modellen in blaadjes), maar nooit veroorzaken.
Motivatie voor behandeling
En wat nu als iemand al een eetstoornis heeft? Motiveert de film om er vanaf te komen, of wordt de eetstoornis geromantiseerd? Ik vind deze lastig te beantwoorden. Er zijn momenten in de film, bijvoorbeeld wanneer Ellen als een baby gevoed wordt door haar (vroeger vaak afwezige) moeder, die ongelooflijk binnenkomen en raken. Dit is eigenlijk voor mij het enige moment geweest, maar ik heb er vanuit mijn werk natuurlijk dagelijks mee te maken. Ik denk dat de film niet de volle heftigheid van de eetstoornis laat zien. De eenzaamheid, de pijn, de lichamelijke aftakeling en het verminderde cognitieve functioneren. De hoofdrolspeelster blijft over het algemeen nog heel gevat en aanwezig. De film is met tijden luchtig en grappig, wat het prettig maakt om naar te kijken, maar op zekere momenten de situatie ook leuker maakt dan hij is. Het einde van de film suggereert een soort “eind goed, al goed” terwijl op dat moment de behandeling eigenlijk pas gaat beginnen. Aan de ene kant een positieve afsluiter, aan de andere kant wellicht een te romantisch beeld van het vaak jarenlange zware gevecht dat eetstoornis cliënten moeten leveren.
De moeite om te kijken
Als je geïnteresseerd bent in films die te maken hebben met psychologie of specifiek eetstoornissen is het een aanrader om te kijken. Met een flink aantal grappige momenten, behoudt de film ondanks het zware onderwerp zijn luchtigheid. Het acteerwerk van Lily Collins en Keanu Reeves vond ik daarbij erg sterk. Een luchtig kijkje in de keuken van de eetstoorniskliniek. Ik ben benieuwd of jullie de film gaan kijken en wat jullie er van vonden. Laat je een reactie achter?
Wil je op de hoogte blijven van nieuws, handige tips, blogs of meer van dit soort recensies? Volg dan BolWerk Psychologie op Facebook of LinkedIn.
Recente reacties